Το άκουσα κι αυτό, να μην σας το πω.

Γνωστή μου κυρία, αφού αρνήθηκε διακριτικά την πρόταση μου να καλύψω το γάμο της κόρης της, προτίμησε (μάλλον γιατί ήταν υποχρεωμένη) έναν φωτογράφο που τα μαγαζιά τους ήταν κοντά-κοντά.

Τη συνάντησα προ ημερών και βρήκε ευκαιρία να μου πει τον πόνο της.

Ο τύπος μου λέει, τράβηξε 1.500 φωτογραφίες και το δειγματολόγιο που μας έδωσε (1 cd) έμοιαζε με καρέ απο βίντεο. Καμιά φωτογραφία, δεν είχε το κάτι το ξεχωριστό που να θυμίζει καλλιτέχνη. Εμένα μου θύμισε την εποχή που με τρια φιλμάκια (3*36=108 πόζες) καλύπταμε ολόκληρο το γάμο.

Σήμερα τραβάνε στου Κουτρούλη το γάμο γενικά πλάνα και μετά με τον υπολογιστή προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Για να κάνεις όμως ψηφιακή επεξεργασία πρέπει οι λήψεις σου να είναι σε άλλα format και όχι σε jpg (όπως υποπτεύομαι) και η όποια επέμβαση εδώ, μάλλον κακοποιεί το αποτέλεσμα, γιατί είμαι βέβαιος πως για 1500 φωτο, ο φωτογράφος αποκλείεται να διέθετε αντίστοιχες μνήμες, γιατί η φτήνια τρώει τον παρά όπως λένε στο χωριό μου.

Ηθικό δίδαγμα:

Την ξέρω αυτή την κατηγορία των φωτογράφων. Το 99% εξ αυτών είναι πρώην Ρεπόρτερ εφημερίδων (γιαυτό και η κακή τους συνήθεια να τραβούν φωτογραφίες κατά ριπάς) που είδαν πως ο γάμος έχει περισσότερο ψωμί από το να γυρνούν στους δρόμους. Το κουσούρι αυτό δεν κόβεται. Εσείς τώρα προτιμήστε τους γιατί είναι γνωστοί σας ή γιατί σας πρότεινε τιμή κοψοχρονιά.

Εγώ θα έλεγα πως πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε.