Ποιος Συνδικαλισμός;

Σε ποιόν κλάδο ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έλυσε προβλήματα και θα έλυνε και ο δικός μας συνδικαλιστικός φορέας τα δικά μας. Ανύπαρκτος κι εδώ. Η γνωστή πεπατημένη της κομματικοποιημένης κλίκας που πιαναν απλά μια καρέκλα έτσι για το ονόρε. Ο πολύς κόσμος το γνώριζε, γιαυτό και δεν συμμετείχε. Περίμενε όμως να δει μια κίνηση που θα έβαζε τάξη στο χώρο. Καμιά. Ούτε τότε αλλά ούτε και τώρα.

Ένα ήταν το βασικό ζήτημα που λειτουργούσε σαν καρκίνος σε μετάσταση και οδηγούσε τον κλάδο με μαθηματική ακρίβεια στον μαρασμό, γιατί αν λέγαμε στον αφανισμό, θα λέγαμε ψέματα διότι αριθμητικά με την είσοδο της νέας γενιάς στο χώρο παραγίναμε πολλοί. Αυτός δεν ήταν άλλος από την είσοδο στο χώρο, τυχάρπαστων ανθρώπων, που σαν αλεξιπτωτιστές (να μην πω σαν ακρίδες) άρπαξαν σοβαρό μερίδιο πελατών από τους επαγγελματίες μαγαζάτορες. Και η πλάκα ποια είναι. Το μεγαλύτερο ποσοστό όλων αυτών, το εισήγαγαν οι ίδιοι οι φωτογράφοι (είπαμε αυτοί που είχαν μαγαζιά και πλήρωναν και φόρους) Στην προσπάθεια τους να ρίξουν τις τιμές και να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί βάφτιζαν φωτογράφο ή βιντεολήπτη τον κάθε άσχετο που έβρισκαν μπροστά τους. Βάλαμε δηλαδή τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας. Προσωπικά έχω γνωρίσει Πακιστανούς (θεός σχωρέστον τον έρημο τον Αζίμ αφού δεν ζει πια), Αλβανούς (γεια σου βρε Σπύρο ή όπως αλλιώς σε λένε Αλβανικά), φιλιά στον Ρουμάνο Αλεξ και ένα γεια να πω στον Βλαδίμηρο από τη Ρωσία.

Όλοι τότε ζούσαμε με το όνειρο ότι ο σύλλογος θα καθιερώσει όπου νάνε τις περίφημες ‘’Ταυτότητες’’ που χωρίς αυτές δεν θα μπορούσες να εμφανιστείς στην εκκλησία. Και ποιος καλέ θα έφερνε αυτό το μέτρο; Κάποιος από τους Προέδρους που γνώρισα εγώ πάντως, χρησιμοποιούσε στη δούλεψη του Αλβανό Βιντεολήπτη.

Κι έτσι ο χώρος γέμισε με άσχετους που έκαναν αυτή τη δουλειά με ευτελή μέσα αλλά και την είχαν ως μαύρη εργασία, πράγμα που έριξε τις τιμές και η εποχή που οι επαγγελματίες φωτογράφοι ζούσανε με τη δουλειά τους, τις οικογένειες τους και με το παραπάνω, πέρασε ανεπιστρεπτεί. Το κακό σήμερα συνεχίζεται στον υπέρτατο βαθμό κάτι που ανάγκασε αρκετούς μαγαζάτορες να κλείσουν και να συνεχίσουν τη δραστηριότητα τους στην παρανομία. 

Ο Σύλλογος ακόμα απών. Τόσα χρόνια καμιά πρωτοβουλία. Δεν έγινε ποτέ πρόξενος καμιάς νομοθετικής ρύθμισης που αν μη τι άλλο ζημιώνει το Ελληνικό κράτος εκατοντάδες εκατομμύρια, αφού νόμιμοι και παράνομοι, δεν κόβει κανείς, μια δεκάρα απόδειξη, για το έργο που παρέχει στις εκκλησίες. 

Με αγάπη